April doet wat hij wilt

Mérida is een stad omringd door bergen. Je kunt hier aan diverse outdooractiviteiten deelnemen, zoals canoying, paragliding, mountainbiking, wildwaterrafting etc. etc. Jules en ik besluiten ook om aan iets deel te nemen en kiezen voor paragliding, aangezien onze reisgids zegt dat het één van ´s werelds mooiste plekken is om te doen. Maar voordat gaan we eerst op excursie met Alan. Op weg naar Mérida komen we overeen om nog een dagtrip met hem te maken. Zijn enthousiasme trok ons over de streep. We bezoeken eerst een koffieplantage. Helaas zagen we niemand aan het werk aangezien het paasmaandag is. We rijden verder dwars door vele Venezolaanse dorpjes op weg naar het begin van de Catatumborivier. We zijn in een groep van 12, dus 6 om 6 in de boot. De meiden krijgen de meer ´luxueuze´. Langs de waterkant zien we genoeg wild, zoals brulapen kapucijnaapjes, diverse vogels, kaaimannen, slangen etc. De natuur is ook geweldig mooi. Alan heeft zich gespecialiseerd in vlinders. Voor vertrek heeft hij ons zijn collectie laten zien. In het wild wijst hij ons deze aan. Hij heeft zelfs ´nieuwe´ ontdekt die nu officieel zijn naam dragen.
De Catatumborivier mondt uit in het Maracaibomeer. Dit meer is het grootste zoetwaterorgaan in Venezuela. Later als het donker wordt aanschouwen we, vanuit ons bootje, onder het genot van een stokbroodje ham-kaas en een Cuba libre!, een uitzonderlijk natuurspektakel. In dit meer en in de rivier slaat bijna elke avond de bliksem. Geen regen maar alleen bliksemflitsen. Dit meer staat in het Guinness Book of Records voor dit fenomeen. Enorme flisten die de hele horizon en hemel oplichten. Nog nooit in mijn leven heb ik zo´n uitzonderlijk natuurspektakel meegemaakt. Waanzinnig! Niet alleen ik maar de hele groep is stomverbaasd zodra het weer toeslaat. Op het water lichten wormpjes op als lampjes en vuurvliegjes dansen voor je ogen.

De dag is aangebroken dat wij onze levens in handen geven van de specialisten in paragliding. De rit naar de top van de berg was al sensatie opzich. We worden in speciale harnassen gehezen en krijgen een helm toegerijkt. Een korte instructie volgt en dan gaan! Hard rennen en vooral niet stoppen. Helaas spreekt mijn piloot alleen Spaans en ik niet, had dus geen idee wat hij aanwees. Het is een heerlijk gevoel om aan de parachute te hangen. Op een moment de piloot gaf mij de ´touwtjes in handen´. Kon ik zelf de richting bepalen. Super! Het zicht is zo mooi en je voelt je echt als een vogel.
We vinden dat wij na zoveel sensatie wel een ijsje verdiend hebben van de GBofR ijswinkel. Helaas valt dit zwaar tegen, het ijsje is niet zo smakelijk. Alhoewel we niet de smaken tonijn, kaas en ham, rijst, maïs etc. hebben geprobeerd. Misschien smaken die beter dan chocola...

De eerste dag sinds Pasen dat de kabelbaan (langste en hoogste van de wereld) op is, is woensdag. Die morgen proberen ook wij naar boven te gaan. Niet wetende dat zo'n duizend andere dit ook proberen en sommige al sinds dinsdagavond in de rij staan. We besluiten de kabelbaan over te slaan. We rijden per bus verder naar Cúcuta.